W Bydgoszczy w XVI i XVII obok innych rzemiosł bardzo pomyślnie rozwijało się sukiennictwo. Praca sukienników była złożona, składało się na nią wiele etapów. Przede wszystkim trzeba było umożliwić członkom cechu kupno dostatecznej ilości wełny owczej. W związku z tym ograniczono swobodę handlu wełną i rezerwowano dla sukienników wyłączne prawo jej kupna w mieście, nie wyłączając jarmarków. Zakupioną wełnę poddawano wstępnym przygotowaniom. W pracach tych brali udział uczniowie i czeladnicy. Usuwali oni z wełny ciała obce, np. kamyki, prali ją, trzepali, kamlowali i cezowali. Wełnę czesaną, wymytą i wysuszoną poddawano przędzeniu. Przędzeniem zajmowały się wyłącznie kobiety. Przędzę trzymano w workach lub siatkach. Następnie umieszczano ją na cewkach, ażeby równo nawijała. Zasadniczym zagadnieniem przy snuciu było zachowanie odpowiedniej gęstości i długości osnowy. Snuto ją więc według „sznura mistrzowskiego”. Czynnością końcową było folowanie, czyli spilśnianie sukna.
Sukno po folowaniu poddawane było ostatnim zabiegom „upiększającym”, które kończono zwykle prasowaniem. Do dnia dzisiejszego zachował się statut sukienników bydgoskich z 22.10.1665r. Zatwierdzony przez burmistrza Wojciecha Łochowskiego.
Kontrola jakości
Wykonywany przez sukienników towar mierzono na łokcie, postawy i bele. Każdy postaw sukna był pieczętowany pieczęcią miejską nadaną cechowi i własnym znakiem sukiennika. Nie wolno było kupować obcych materiałów i przykładać na nich własnych pieczęci. Tylko sukno własnej roboty można było sprzedawać na targu. Jeżeli ktoś sprzedał sukno bez pieczęci, płacił 5 grzywien kary. Przedstawiciele cechu dokonywali tez czegoś w rodzaju kontroli jakości. Gdy uznali, że materiał jest kiepskiej jakości, wydawali nakaz przefarbowania go na czarno, co oznaczało że można je było sprzedać za bardzo niską cenę. W przypadku szczególnie złej jakości sukno konfiskowano.
